به گزارش شبنم همدان سمیه نوش آبادی در یادداشتی نوشت:

از صدر اسلام تاکنون مسجد همواره محلی برای عبادت و نیایش مسلمین و امن‌ترین مکان هر شهر و محله و پناهگاهی برای در راه ماندگان و بی پناهان بوده است. درگذشته مساجد در عین حال که ساده و بدون امکانات بودند، وقتی شخص ناامید و درمانده‌ای از راه می‌رسید، به آنجا پناه می‌برد و این مکان مقدس همیشه و در هر ساعتی پذیرای مسافران و گرفتاران و نیازمندان بود. اما امروزه که با تغییر اوضاع جامعه، همه جا ازجمله مساجد مدرن شده‌اند آنها را با بهترین امکانات روز می‌سازند بطوریکه رنگ و لعاب کاشی‌هایشان دل هر بیننده‌ای را می‌برد. اگرچه فرش‌های نو و لوسترهای زیبا و جذاب، آن‌ها را شایسته لقب خانه خدا می‌کند اما تقریباً بیشتر مساجد، دیگر پذیرای درماندگان نیستند. بطور عمده دیگر هیچ درمانده و مسافر دزد زده‌ای نمی‌تواند شب را به خانه پروردگارش پناه ببرد و بیشتر مساجد شهر سه نوبت در روز و فقط هنگام نماز گشوده می‌شوند. به بیان دیگر هرچه مساجد مجلل‌تر شدند محدودیت بندگان خدا برای ورود به آنها بیشتر شد.

نکتۀ دومی که در باب مساجد ایرانی حائز اهمیت است اینکه مفهوم عمومی و جایگاه «مسجد» در جامعه اسلامی ایران نسبت به دیگر جوامع مسلمان تفاوتهای بنیادی دارد زیرا از دیرباز کانون وحدت و همسویی مسلمین و فعالیت‌های اجتماعی در جامعه بوده است. مساجد در مبارزات مردم ایران، کانون‌های وحدت بخش مبارزان بودند و انسجام و یکپارچگی نیروهای انقلابی جامعه در قلب همین مساجد شکل گرفت.

نقش مسجد در همبستگی مسلمانان و پیوند فرد با جامعه به قدری مؤثر بود که تمام حمایت‌ها و پشتیبانی‌های مردمی از رزمندگان دفاع مقدس در کانون‌های مساجد و با وحدت و همدلی مردم انجام می‌شد و همه مساجد در شکوه، همبستگی و قدرت ملت ایران نقش داشتند. علاوه بر این فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی، همواره مساجد به عنوان قلب و مغز جامعه اعضای آن را در ارتباط مؤثر و مثبت نگه می‌داشتند و مشکلات فردی مردم نیز در مساجد حل می‌شد. چنانکه دیده و شنیده‌ایم که در گذشته اگر کسی در محلی دچار بیماری یا مشکلی می‌شد مردم از طریق مسجد محله در حل مشکلات آن شخص دخالت می‌کردند و با همفکری و همبستگی، یکدیگر را یاری می‌رساندند.

چیزی که باید به طور جدی به آن بیندیشیم این است که آیا به راستی مساجد هنوز جایگاه گذشته خود را دارند؟ آیا هنوز خانه خدا امن‌ترین پایگاه همبستگی مردم است و در شهرهای ما به عنوان قوی‌ترین کانون همبستگی اجتماعی و سیاسی مردم شناخته می‌شود؟ با کمی تأمل پاسخ سؤال را منفی می‌یابیم. اما به واقع چرا در جامعه اسلامی از قدرت و نفوذ امن‌ترین پایگاه مسلمین کاسته شده است. چرا این مراکز مهم همبستگی که جایگاه بیداری و هوشیاری مردم بودند با این همه پتانسیل فراموش شده‌اند. شاید بهتر باشد به جای تفکر و طرح و برنامه ریزی در مورد ساخت مساجد عظیم و تجهیز آنها با بهترین و شایسته‌ترین وسایل، به احیاء روح مساجد و بازگرداندن قدرت و شکوه گذشته آنها بیندیشیم.

انتهای پیام / ن