به گزارش شبنم ها ، طنین یاس به نقل از ساجده نوشت ، در زندگی زن و مردی که عادت به اعمال خشونت کرده اند، بغض و کینه و نفرت هر روز گسترش می یابد. داد و فریادها و سروصداهای مداوم اعتبار و حیثیت آنان را متزلزل می کند و میل به خیانت، قتل و از هم پاشیدگی زندگی، همواره تحریک و در مواردی به اجرا در می آید.
مؤثرترین روش مبارزه با خشم، سکوت است که می تواند از بروز بسیاری از بحرانها و اختلافات زناشویی بکاهد. ولی با وجود آن که سکوت در به بدست آوردن آرامش ازدست رفته و ایجاد تعادل روانی و فکری تأثیر بسزایی دارد اما طرفین کمتر به آن عمل می کنند در این مورد خانم ها بیشتر مقصرند.
امام علی (ع) در این رابطه می فرمایند:
«الغضبُ شرٌّ اِن اَطلَقتَهَ دَمَّرَ».[1]
خشم و عصبانیت شری است که اگر آن را در وجودت آزادبگذاری نابودت می کند.
معمولاً خانمها چنین فکر می کنندکه اگر در مقابل خشم شوهرم سکوت کنم، احترام و موقعیت خودم را از دست می دهم و خوار و خفیف می شوم. در صورتی که قضیه کاملاً برعکس است. اگر فرد در حال عصبانیت همسرش را مورد توهین و دشنام قرار داد و از او عکس العملی ندید، بعداً به طور حتم پشیمان خواهد شد. سکوت او را یک نوع فداکاری و ادب می شمارد و علاقه اش چند برابر خواهد شد، در حال عادی فکر می کند، با این که به همسرم توهین کردم و می توانست پاسخ دهد لیکن بردباری نمود و سکوت اختیار کرد. معلوم می شود زن فهمیده و دانایی است، به من و زندگی علاقمند است در این صورت یقیناً از کردار خویش پشیمان خواهد شد. اگر همسرش را مقصر بداند، عفوش می کند و اگر بیخود عصبانی شده در محکمۀ وجدان محکوم می گردد و عذرخواهی می نماید. پس چنین زن فداکاری نه تنها کوچک نمی شود، بلکه شخصیت و بزرگی او برای شوهرش و دیگران به اثبات خواهد رسید.[2]
1. احمد، حسینیان، همسران خوشبخت، ص54.
2. ابراهیم، امینی، آیین همسرداری، تهران، نشر سازمان تبلیغات، چاپ چهارم، 1380،ص133.
3. محمد، محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج7،ص231.
زهره رستمی / دانشنامه سطح 2 حوزه
انتهای پیام/ص
نسخه مناسب چاپ
دیدگاه شما