فرار نوجوانان از خانه و ترك اعضاي خانواده، بدون اجازه والدين يا وصي قانوني، در واقع نوعي واكنش نسبت به شرايطي است كه از نظر فرد نامساعد، غيرقابل تحمل و بعضاً تغييرناپذير است. اين عمل معمولاً به عنوان يك مكانيسم دفاعي به منظور كاهش ناخوشايندي و خلاصي از محرك‌هاي آزاردهنده و مضر و دستيابي به خواسته‌هاي موردنظر و عموماً آرزوهاي دور و دراز انجام مي‌شود.

گرایش اقتدارگرایانه و نگاه تبعیض‌آمیز جنسیتی در خانواده می‌تواند عامل فرار دختران از خانه باشد چرا که موجب محدودیت‌هایی خواهد شد که آنها نمی‌توانند پذیرای این محدودیت باشند. امروزه جامعه آزادی‌های بیشتری را به دختران داده است و توانایی‌های بیشتری را به آنها القا کرده، این در حالی است که خانواده هنوز نتوانسته خود را با این جریان همراه کند و با توجه به اینکه شرایط اجتماعی و فرآیند توسعه، توقعات جدیدی را بیدار کرده است ولی هنوز فرهنگ خانواده‌ها، تبعیض و محدودیت را تحمیل می‌کند و این نمی‌تواند مورد قبول نسل امروز قرار گیرد.