در کوچه پس‌کوچه‌های پایتخت، کنج یک خانه نقلی و جمع و جور که بوی خوش عود از سر صبح در فضایش موج می‌زند، همان زمان که صاحبخانه زیر کتری را روشن می‌کند تا با همدیگر در لیوان‌هایی بزرگ و رنگی چای بنوشیم، روبه‌روی لیلی می‌نشینم؛ به چشم‌هایش نگاه می‌کنم، به موهایش دست می‌کشم و دامن پرچین و لباس‌های رنگی‌اش سر ذوق می‌آوَرَدم.

بسیاری از ما نمی‌دانیم که پشت تک تک عروسک‌های محبوب بچگی ما آدم هایی بوده اند که به آنها صدا، حرکت و شخصیت بخشیده اند؛ آدمهایی که بی آنکه ما آنها را بشناسیم در خاطرات بچگی ما سهم داشته اند.